Οι ΟΙ ΧΑΡΤΑΕΤΟΙ ΤΗΣ ΝΥΧΤΑΣ είναι διαφορετικοί. Δε νοιάζονται για το σκοτάδι. Ανεβαίνουν ψηλά μονάχοι τους,χωρίς βοήθεια, και δε φοβούνται που είναι διαφορετικοί. Όσο ο Πιτ μιλούσε για κάποια σχέδια που έκανε η μητέρα για την Ημέρα των Ευχαριστιών,εγώ σκεφτόμουν πώς θα πρέπει να ένιωθε ο Πιτ,όταν ήταν στην ηλικία μου και δεν μπορούσε να μιλήσει για την προσωπική του ζωή. Έπαιρνα μια μικρή γεύση τώρα,που ζούσα στον δικό μου,ιδιαίτερο μικρό κόσμο,που καταχώνιαζα κάθε ενστικτώδη τάση που είχα να μιλήσω για την Νίκι,για την διακοπή της σχέσης μου με την Ντίλ ή για τον Τζακ… Ένιωθα πραγματικά απομακρυσμένος απ’όλους…

Ένας γερο-ζητιάνος φτάνει περιπλανώμενος σε ένα φτωχό χωριό της Θεσσαλίας. Μαζί του, φορτωμένο σε ένα γάιδαρο, κουβαλά ένα μισοπαράλυτο παιδί, που, έτσι ταλαιπωρημένο και αξιολύπητο καθώς είναι, το περιφέρει στους χωριάτες και εκλιπαρεί την ελεημοσύνη τους. Ο ζητιάνος δεν αργεί να αντιληφθεί την αφέλεια των γυναικών του χωριού, που πιστεύουν κάθε λογής μαγικά βότανα και ματζούνια. Αρχίζει να τους πουλάει διάφορα τέτοια, αλλά κάποια στιγμή έρχεται σε σύγκρουση με τον ισχυρό του χωριού. (ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΣΤΟ ΟΠΙΣΘΟΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ)

Πριν από τον Β’ Παγκόσμιο πόλεμο. Σ’ ένα γυμνάσιο θηλέων. Μια διευθύντρια πολύ αυστηρή, μαθήτριες τολμηρές. Κάνουν αταξίες, ζαβολιές, τσακώνονται, φιλιώνουν, ονειρεύονται ένα αύριο γεμάτο χειροκροτήματα, κι ορκίζονται πως θα είναι ενωμένες πάντα.
Τα χρόνια περνούν κι αυτές προχωρούν πάντα μαζί, αγαπημένες..
21η ΕΚΔΟΣΗ
ΑΘΗΝΑ 1995